Ze zaten als team gevangen. Gevangen in een blinde vlek. Op de onderlaag smeulde er van alles, maar het zo gewenste vuur kregen ze als team niet aan. Wat ze ook probeerden, de uitkomst was elke keer hetzelfde. Ze werden er moedeloos van, want ze wilden zo graag voorwaarts! Met elkaar namen ze een dapper besluit en kwamen de bak in om hun blinde vlek te onderzoeken, aan te kijken en bovenal om van te leren.
Blinde vlekken, we hebben ze allemaal en ze zijn er niet zomaar. Ze ontstaan door ergens niet over te willen, kunnen of mogen praten. Thuis, op het werk en binnen relaties, ze zijn er of worden gevormd. Blinde vlekken kunnen door de bewuste en vaak ook onbewuste ontkenning hardnekkig, besmettelijk en zelfs destructief zijn met alle gevolgen van dien. Zelf kom je er niet uit, want eerlijk is eerlijk: als je het had geweten had je het anders gedaan. Blinde vlekken kun je te lijf gaan door ze te benoemen ook al kun je deze niet duiden (olifant in de kamer) en/of door hulp te zoeken. Iemand even mee te laten kijken naar het proces en de ontstane gestokte beweging levert zoveel meer op dan te blijven klepperen en klapperen. Samen kom je verder want de beweging om het alleen te gaan dragen, het op te gaan lossen of te blijven negeren is juist voedend voor de blinde vlek. En wat voedend is voor de blinde vlek trekt de energie weg uit het proces met alle gevolgen van dien voor je lichaam en geest.
Het desbetreffende team? Ze hadden ‘m voor de koffiepauze al te pakken. Energiek werd de rest van de dag onderzocht en geëxperimenteerd, de energie stroomde weer.
Moed wordt altijd beloond, dat is een feit. Het is voor mij een groots voorrecht om het elke dag te zien en te ervaren. Én het houd me bij de les. Want geloof me, ook ik heb blinde vlekken waar ik veel van leer.
