Ik verblijf samen met Michel een paar dagen in de Oostenrijkse bergen. We genieten na een paar drukke maanden vol werk en andere verplichtingen van het samen zijn, de natuur en de majestueuze bergen. We zijn op onze eigen wijze ervaren wandelaars en zoeken elke dag een nieuw wandelavontuur in deze prachtige omgeving.
Zo stond ook een wandeling naar de Zugspitze op ons lijstje. Vanuit het dal, 14 kilometer klimmen naar ruim 2900 meter. Terwijl we ons verheugden op dit avontuur gebeurde er echter iets wonderlijks. Bij de VVV waar we informeerden over de route bekeek de dame achter de balie ons met gefronste wenkbrauwen ‘of we wel wisten waar we aan begonnen’ en toen we de avond ervoor even op youtube keken werd ik zelfs wat nerveus. Kon ik dit wel? Wat als de dame van de VVV gelijk had? Was ik opgewassen tegen het vele klimmen, de hoogteverschillen en de smalle, lastige paden?
We hadden al een wandeling van 24 km in de benen eerder in de week en dat was toch goed gegaan? Minder stijl, maar evengoed toch een serieuze klim. Terwijl we ‘s morgens ontspannen in onze korte broek en lekker lopende bergschoenen naar het bergstation liepen werden we ingehaald door mede-wandelaars met hier en daar strakke gezichten. Ze zagen er stuk voor stuk zeer ervaren uit in hun speciale kleding met imposante rugzakken en wandelstokken. Ik werd er door geraakt en voelde me klein worden. Dat Michel het aankon was een feit, maar kon ik het ook? Mijn saboterende stemmetje ‘wat als’ werd opnieuw geactiveerd. Wat als er iets gebeurde boven? Wat als ik toch hoogtevrees zou krijgen op die smalle paadjes of een misstap zou maken? Eenmaal aan de wandel kwamen we al snel in ons eigen ritme en genoten we volop. Het werd een lange, soms best uitdagende tocht met adembenemende vergezichten. Terwijl we na afloop genoten van een koud glas bier was ik niet alleen opgelucht. Ik was ook trots. Trots op mijn voeten. Mijn voeten die elke stap aangingen omdat ik het zélf wilde. Zonder me van de wijs te laten brengen door de overdracht van de ander en mijn saboterende angst die om de hoek kwam kijken. En juist dat was de les van deze berg.