Het is heel eenvoudig: zeggen hoe het echt zit, wat je zèlf wilt en waar het daadwerkelijk over gaat. Toch worden er dagelijks smoesjes verzonnen, de waarheid verdraaid en excuses gezocht. Om het niet te zeggen, te bespreken of kenbaar te maken met alle gevolgen van dien. Dat wat zo makkelijk zou moeten zijn is vaak lastig en ingewikkeld. Op voorhand regeert de angst. De angst voor de reactie van de ander wat maakt dat de benodigde kwetsbaarheid verdwijnt als sneeuw voor de zon. De angst geïnitieerd door jezelf, gebaseerd op ervaringen uit het verleden. Daar waar je niet gehoord werd, de afwijzing meer regel dan uitzondering was en het nooit goed genoeg was omdat het altijd beter kon.
Mijn verleden was jaren lang zo met het heden vervlochten dat voorwaarts een dagelijks gevecht was. De verwachtingen van de ander hadden de overhand en daar zette ik alles voor opzij. Ik wist niet beter, ik had het zo geleerd en aangereikt gekregen. Ik heb veel geïnvesteerd om te leren dat het ook anders kan. Dat voor mezelf kiezen niet egoïstisch is. Dat ik het recht heb om te zeggen en te vragen wat ik wil en bovenal dat ik het niet alleen hoef te doen. Keuzes en consequenties, ze horen bij elkaar. De keuze om trouw te worden aan jezelf betekent soms dat je ontrouw dient te worden aan dat wat was. En die stap vergt moed. Moed om ‘het monster van de angst in de bek te kijken’. Moed om voorbij ‘ja, maar’ en ‘laat maar’ de waarheid aan te gaan. Moed om aan te geven hoe het echt zit, wat jij wilt en waar het daadwerkelijk over gaat.
Pak het aan en ga ervoor, want moed wordt altijd beloond. Echt, geloof me. ❤️
