Het is er. Soms komt het uit een totaal onverwachte hoek, maar het is er. Daarop leren vertrouwen is soms een hels karwei, omdat je wellicht geleerd hebt om het alleen te doen. Omdat je geen andere keus had dan het alleen te doen of omdat je het jezelf hebt aangeleerd om het alleen te doen. Zo gewoon om het alleen te doen. Vastzittend in patronen, ‘zo geleerd, zo gedaan’ met alle gevolgen van dien.
Steun, het is er altijd. Hoewel je het misschien anders gewend bent, kun je de steun voelen, ontvangen en aanvaarden als je moedig dwars door de opgebouwde koppigheid en gestolde liefde heen gaat.
Een steuntje, we hebben het allemaal nodig. Het maakt dat je ergens op een andere manier naar kunt kijken en het anders kunt gaan zien en ervaren. Zo maar, door dat ene steuntje in de rug wat er altijd is. Dit wetende: ‘geef eens een steuntje aan een ander of vraag erom als je zelf een steuntje nodig hebt’. Zo maar een steuntje, een steuntje in de rug. Kost niets en het kan zomaar levensreddend zijn.