Daar sta je dan met al je goede bedoelingen. In de startblokken om de ander te helpen, te ondersteunen en van goed bedoelde adviezen te voorzien. Logisch, omdat je geleerd hebt dat het zo hoort, dat het van je werd verwacht of omdat die beweging voor jou ooit het meeste opleverde. Want iets voor een ander doen of dragen is helemaal prima zolang het maar vol uit je hart komt en je er niets voor terug verwacht. Zodra je iets voor een ander doet zonder dat er een hulpvraag wordt gesteld activeer je bewust en onbewust het spel. Het spel wat er voor zorgt dat jouw zo goed bedoelde actie direct gekoppeld wordt aan potentiële ellende, gedoe en gedonder. Want iets doen zonder toestemming werkt vaak averechts. Zelf doen, zelf dragen en zelf leren bevordert ons mens-zijn in autonomie en stimuleert authenticiteit. En toch doen we het. Elke dag opnieuw. Iedereen en niemand uitgezonderd.
Mij werd het ook weer eens pijnlijk duidelijk toen ik afgelopen week zelf een vraag onderzocht tijdens de workshop ‘systemisch kijken naar symptomen en ziekten’, verzorgd door Judith Schwarte. Mijn lijf werkte de afgelopen weken niet mee en wetend vanuit mijn praktijk dat er dan echt iets zichtbaar wil worden, werd het voor mij tijd om dat aan te gaan. Wat tijdens de opstelling zichtbaar werd wist ik al lang, maar de stoflaag gevormd door mijn eigen ‘ja, maar’ en ‘laat maar’ vormde de mantel der liefde waar ik alles onder had verborgen. De reis ging dwars door de pijn naar de opluchting en de ontspanning. Vol vertrouwen laat ik ‘het’ (opnieuw ) bij de ander en ga aan de slag met de ruimte die na de sessie vrijwel direct in mijn lijf is ontstaan.
Het bij de ander laten, omdat het van de ander is, bij de ander hoort en de ander het meer dan uitstekend zélf kan dragen. Het resultaat? Vrijheid, om voorwaarts te gaan. Zowel voor jezelf als voor de ander. En geloof me, die vrijheid is en blijft onbetaalbaar.