Ogen dicht en mond gesloten. Het mag niet worden gezien. Er mag niet over worden gesproken en de pijn mag niet worden gevoeld. Misbruik, mishandeling, verwaarlozing en huiselijk geweld. We hebben er allemaal mee te maken. Direct en/of indirect. Het zit diep verscholen in ons lijf, we proberen het weg te beredeneren met ons hoofd en verwachten het op te lossen met ‘bezigheidstherapie’ en andere overlevingsmechanismen. Maar helaas…. Zo werkt het niet. Ontkenning versterkt. Zowel vanuit de positie van het slachtoffer als vanuit de positie van de dader.
Afgelopen week las ik het indringende boek ‘Het bevuilde nest’, geschreven door José Al (www.dewegnaarbinnen.nl)
Het zette me niet alleen aan het denken, want ik voelde opnieuw de pijn van mijn eigen wonden. Niet alleen thuis, maar ook zeker buitenshuis opgelopen. Op school, op het werk en binnen allerlei soorten van relaties. Hoewel ik inmiddels voorbij de ingehouden wraak, wrok en wijzende vinger naar ‘de ander’ ben, mezelf niet meer schuldig voel en mij er niet meer voor schaam, blijft de pijn voelbaar.
Het heeft me veel gekost maar nog veel meer geleerd. Lessen en ervaringen die ik meeneem als ik aan het werk ben binnen relaties, organisaties en bedrijven waar sprake is van grensoverschrijdend gedrag. Pesterijen, als er niet naar je wordt geluisterd, als je systematisch wordt genegeerd of je plek wordt ontkent. Met alle gevolgen van dien, gelet op bijvoorbeeld groepsbelangen die vervormen naar individuele belangen en resultaten die onder druk komen te staan door verloop, verzuim en vertrek.
Het is er elke dag. Overal. Ontkennen heeft geen zin. Verantwoordelijkheid nemen daarentegen wel. Praat, kijk, luister en stel vragen. Zet de inhoud en het proces even op pauze en investeer in de relatie. Neem de tijd. Onderzoek wat er echt speelt. Erken en waardeer. Geloof me, het zijn uiterst sterke en de best werkende medicijnen. ☀️
Comments