Vertrouwen.

Het heeft lang geduurd. Tijdens mijn werk samen met hem was het er vanaf het eerste dag. Blind vertrouwen. Hij op zijn plek en ik op die van mij. Dat contract stond en staat als een huis. Er is duidelijkheid, grenzen worden aangegeven en wederzijds gerespecteerd en er is vol contact.

Zo vanzelfsprekend als het in het werk is, zo was dat lange tijd niet als we samen op pad gingen. Er veranderde dan iets in onze samenwerking. Ik heb mezelf lang niet vertrouwd als ik in het zadel zat en dat nam ik mee als we samen het bos in gingen. Dat pakte Zodiac over en zo werden buitenritten verre van ontspannen. We waren op die momenten geen team. Hoe graag ik het ook wilde, het was er niet. De teleurstelling als gevolg uitte zich bij mij in allerlei excuses en alle registers vanuit onmacht trok ik open. Alles om maar niet te hoeven toe te geven dat de angst nog steeds aanwezig was. Om opnieuw te vallen en iets te breken en dat ik het eigenlijk elke keer opnieuw heel spannend vond. Alleen, het grote bos in. Totdat ik het uitsprak. Gewoon uitsprak. Niet meer en niet minder. ‘Ik vind het meer dan fantastisch om samen op pad te gaan én ik vind het spannend’. Vanaf die tijd zijn we ook als we het bos in gaan samen. We hebben een duidelijke afspraak gemaakt: hij geeft op zijn manier aan als hij het spannend vindt (bijvoorbeeld als we wild tegenkomen of als we een grote groep fietsers passeren) en ik geef aan als ik even niet lekker in mijn vel zit of veel aan mijn hoofd heb. We houden rekening met elkaar en dat geeft naast duidelijkheid ook de noodzakelijke veiligheid.

Ik deel dit voorbeeld met regelmaat als ik binnen mijn praktijk met groepen en teams werk gelet op thema’s gekoppeld aan samen werken en samenwerken. Uitspreken waar je daadwerkelijk mee zit vormt de opening tot de gewenste verandering. Is het zo eenvoudig? Ja. Het vergt hier en daar wat moed, maar het resultaat is er direct. Het werkt in al z’n eenvoud. Beloofd.