Ze gaan hand in hand met teleurstellingen, zijn de voedingsbodem voor je favoriete klotegevoel én belemmeren je in een voorwaartse beweging. Elke dag komen ze voorbij en word je, soms heel subtiel, uitgenodigd om ze aan te pakken. Aangedragen door een ander en niet te vergeten ook vanuit jezelf. Als wraak en wrok vanuit het verleden het spel niet kan aanzetten en het ‘hier en nu’ geen ruimte krijgt, klopt de verwachting aan de deur en openen we ‘m als netjes opgevoede kinderen. Want als we niet aan de verwachting van respectievelijk de ander en/of jezelf kunnen voldoen, dan …
Ik ken de verwachting goed. Zo bewust en onbewust werkend aan de uitgesproken én onuitgesproken verwachting van
de ander dat ik mezelf vergeet, onzichtbaar maak en vertrek. En hoewel het al zo veel beter gaat dan vroeger, vergt het dagelijks onderhoud. Alert zijn in het contact met een ander en het daarin bewust zijn en blijven van mijn grens wordt ondersteund door wat ik voel en ervaar in mijn lijf. Stramme spieren, een vervelende vermoeidheid in combinatie met slecht slapen en een onrustige huid zijn voor mij het gevolg als ik er weer eens met boter en suiker in ben gegaan. Gelukkig biedt het leven elke dag mogelijkheden om het anders te doen en hulplijnen om het pad voorwaarts weer te vinden.
Verwachtingen, zet ze om naar je eigen dromen, wensen en verlangens. Neem je eigen besluiten en omarm daarin de mogelijke onmacht van de ander die het wellicht graag anders had willen zien om welke reden dan ook. Het vergt een gezonde portie lef om eerst voor jezelf te zorgen en dan pas voor de ander. Kost wat, maar het levert zo oneindig meer op. Voor jezelf én de ander. Verwachtingen, hoe uitnodigend de hand ook is, laat ‘m aan je voorbij gaan. Geloof me, het maakt je leven zoveel leuker als je je vrij kunt bewegen. En juist dat bepaal je zelf.