Ze kwam wat huiverig binnen. Legde haar handtas neer en keek me met ietwat argwanende ogen aan. Ondanks dat ze heel graag wilde komen is het, nu ze er is, toch spannend. En dat mag. Want als je vooraf niet weet wat er gaat gebeuren, is het ook spannend. ‘Wat kom je doen’, vroeg ik. ‘Ik zoek rust’. ‘Ik weet het niet meer’. ‘Ik wil wel, maar ik weet niet meer hoe’. Ze draagt een rugzak vol met gedoe. Daarmee is ze opgegroeid. In de bak wordt al snel duidelijk dat er onbewust nog veel meer gedoe in haar leven is bijgekomen. Ze heeft ‘het’ zélf van de plank gepakt en dat wat haar werd aangereikt aangepakt om daarna alles in haar boodschappentassen te stoppen. Het leek haar zoveel beter het te dragen dan haar plek in te nemen, haar grenzen te stellen en voor zichzelf te zorgen. Gedoe, het is haar zo vertrouwd. Niet fijn en zelfs erg pijnlijk, maar wel heel vertrouwd. Nee, er is geen enkele ruimte meer over. Haar beide handen zijn gevuld met zware boodschappentassen én dan ook nog haar rugzak.
‘Het moet anders’ hoor ik haar fluisteren, ‘ik ben hier niet voor niets’. Ze weet dat als ze op deze manier doorgaat, ze letterlijk door haar rug gaat, haar benen deze bagage niet meer blijven dragen en haar hart stopt met kloppen. Op het zand, lopend op haar blote voeten, zette ze voor het eerst de boodschappentassen neer. Met haar vrijgekomen handen kon ze haar verlangen, voor het eerst sinds ze het zich kon heugen, voelen. Er was ruimte ontstaan. Ruimte voor rust.
Ze is er nog niet, want het vergt discipline en doorzettingsvermogen om het anders te gaan doen. Ze heeft een grote 1e stap gezet: ze heeft het gevoeld. En vanuit dat gevoel kan ze zelf verder. ‘Ze komt er wel’ zei ik aan het eind van die middag tegen Zodiac die op zijn beurt zachtjes brieste. ☀️
